Ą Ę i inne grzechy

-


Kłócę się z przyjacielem moim serdecznym, który Francję kocha miłością prawie taką, jaką obdarza swoją piękną, acz niepraktyczną żonę.
Rozpływa się nad zapamiętanymi prowansalskimi pejzażami pachnącymi lawendą i romantyzmem uliczek Montmartre’u.
Kłócę się z zawziętym znajomym, podsyłającym mi zdjęcia z ulicznych demonstracji i rozrób z aktywnym udziałem policji, żandarmerii, a czasami i wojska. „Palą samochody” - mówi. „Strajkują! I o co im chodzi?!”
Kłócę się z kuzynem (rodziny się nie wybiera!) rozkosznie taplającym się w błotku stereotypów. „ Jak ty tam wytrzymujesz? Ąę i pardąs. Szaliczki, pierdolniczki, ślimaczki”
La Ferte – to z książki jest piękne. Piękniejsze chyba niż jakiekolwiek prawdziwe pikardyjskie miasteczko. Prawo autora! Pomieszałam, dodałam, ujęłam. Ale swoją porcję brzydoty nawet to moje, wymyślone La Ferte musiało dostać.
Bo przecież nic nie jest czarne, albo białe, dobre, albo złe.
U Olovskiego w piwnicy grasują szczury, a starsze panie żyją w pięknych domach, ale dziwaczeją z samotności i biedy.
Cracovia nie lubi Wisły, krakusy nie lubią warszawiaków, a Bretończycy chyba nikogo nie lubią, bo u nich jest najpiękniej, najlepiej i w ogóle naj.
Nikt nie lubi paryżan, bo się wymądrzają, a poznaniacy to pyry!
Ach, no i zapomniałam dodać, że mieszkańcy Pikardii to buraki.
Stereotypy dotyczące krajów, czy też po staremu myśląc narodów są jeszcze silniejsze i jeszcze ich więcej.
Co to ma do przygód komisarza Serge’a Olovskiego?
Ano ma! Bo tak pięknie można w lekkim kryminale przemycić mnóstwo różnych wiadomości, podsunąć inny sposób myślenia, pokazać różne rzeczy od innej strony.
Czy to się udało? Zobaczymy.
Pierwsza część przygód Olovskiego ukaże się już niedługo. Poczekamy (na recenzje), zobaczymy.


A jak o kryminałach mowa.
Dokładnie dziś mija 10 lat istnienia Wydawnictwa Oficynka!
10 lat ryzyka, 10 lat pracy, 10 lat starań o podniesienie statusu kryminału
Wszystkiego dobrego Bracia w Zbrodni! Udanych premier i wiernych czytelników!







Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sabbath bloody Sabbath

-
Obraz
      Urodził się w niewielkiej walońskiej miejscowości w pobliżu Li è ge. Miał braci i siostry, ale nie zdążył sie z nimi zżyć. Nazwali go Karamba, ale nie zdążył się przyzwyczaić do swojego imienia. Nie zdążył się również zaprzyjaźnić z innymi psami z hodowli, bo śmieszne, kluchowate, białe futrzaki szybko znajdowały nabywców. Trafił się człowiek, który zabrał go do siebie. Nazwał go Falcko. Wtedy to było modne imię dla takich jak on.  Rósł szybko i szybko się uczył. Szybciej niż ludzie, u których mieszkał. Oni nie mieli ochoty uczyć się jego. Zaczął zajmować za dużo miejsca, próbował pokazywać co mu pasuje, czego nie chce, a czego chce. Nie udało się dogadać. Przywieźli go z powrotem do hodowli.  - Nie chcę nawet zwrotu pieniędzy, byleby pani zabrała tego psa. Nie chcę już nigdy o nim słyszeć! - podobno tak jakoś brzmiała ta rozmowa.     Rósł, uczył się od swoich pobratymców, walczył o miejsce dla siebie. Z lekką dysplazją stawów biodrowych nie nadawał się na reproduktora, więc in
Czytaj więcej

Nieuchronność, czyli smutek pustych filiżanek

-
Obraz
    A więc to już koniec? Powiedziałeś swoje ostatnie słowo? Na razie boli, ale pogodzę się z tym. Przyzwyczaję się do życia bez ciebie. Niech ci się nie wydaje, że jesteś niezastąpiony. Zresztą przeczuwałam to od jakiegoś czasu. Wiedziałam, że ta chwila zbliża się nieuchronnie.     To było kilka lat temu. Trzy, może cztery? Nabrałam ochoty na małe espresso. Maleńka filiżanka mocnej kawy, nic wielkiego przecież. A jednak nie pozwoliłeś mi go wypić. Ni z tego ni z owego. Nie, bo nie. Mój syn wiedział jak mi na tobie zależy (zresztą, on też cię lubił), próbował jakoś ci to wyperswadować. Stracił na to pół dnia, ale ty nie dałeś się przekonać. Żadnego espresso! Koniec, kropka!     Albo ta sytuacja z końca poprzedniego lata. Ktoś wtedy u nas był, nie pamiętam już kto. Padł pomysł, żeby w ogrodzie wypić cappuccino. Było piękne popołudnie, a my po dobrym obiedzie. To miał być taki deser. I co zrobiłeś? Zepsułeś wszystkim nastrój, a mnie narobiłeś wstydu. Znowu się po swojemu uparłeś. I znów
Czytaj więcej

Nieżycie

-
Obraz
      Postanowiła już więcej nie żyć, choć umrzeć nie miała jeszcze zamiaru. On umarł i to na razie wystarczy. Na nią nie pora, a do tego grzech byłby, gdyby sama próbowała. Najwięcej było w niej złości. Niezgody i strachu. Bo jak to teraz ma być? Kto to wszystko będzie ogarniał?  Te urzędy, rachunki, ten stary, wiecznie psujący się samochód, ten cały bajzel w garażu i spaloną żarówkę w piwnicy? Na pewno nie ona. Nie ma na to siły. Na czarno się ubrała zaraz jak zadzwonili ze szpitala i tak już zostało. Córkom kazała kupić wszystko czarne, bo za dużo tego w szafie nie było. - Ale mamo przymierzyć musisz. Jak ja mam ci kupić tak na oko? - Głowy do tego nie mam. Idź sama. Ja nie mam siły. I tak już zostało.  Pogrzebu jeszcze dopilnowała, żeby wszystko było jak trzeba. Za trumnę zapłaciła i księdzu, wyklinając, że ździerstwo. Salę kazała córkom wynająć i sprawdziła co tam do jedzenia zamówiły, bo ludzi się nazjeżdżało. Tak się jakoś w sobie zacięła, jak automat kiwała głową, dała się obśc
Czytaj więcej