Eliza Veinard "Blogobok"

  Ja już kilka wpisów temu ostrzegałam! Do znudzenia ostrzegałam i na moje wyszło – jest jesień. Spotykałam się z zajadłą krytyką – a, że kwiatki, że słoneczko, ptaszki, te rzeczy. A teraz proszę bardzo – z dachu kapie, z nosa kapie, wiatr psimi uszami targa, kałuże i ciapa wszędzie. Najgorsze, że nie mogłam spać przy otwartym oknie. Źle to znoszę. Głównie z powodu towarzyszącego mi tamże, wyżej wzmiankowanego psa. Te stworzenia mają swoje upodobania zapachowe, niekoniecznie zbieżne z moimi. A nawet jakby nie on, to lubię po prostu spać przy otwartym oknie. No i obawiam się, ż e na jakiś czas z tym koniec. Dziś (wiatr zapowiadali, jak na Pikardię, umiarkowany, tzn. 60-70 km/godz.), otworzyłam, jak zwykle. Ścierę położyłam na parapecie, bo trochę zacinało. Leżę, czytam, nagle chrobot i paniczne sapanie. Zasłona się na mojego obrońcę rzuciła. O motała go, miękkim dotykiem otuliła, oślepiła, przeraziła. Zerwał się oszołomiony i lecieć chce gdzieś w panice. Z tą zasłonk

  Pyta mnie znajomy, a dlaczegóż to ja tak późno zaczęłam pisać? Raz i drugi, ten znajomy, lub inny. Pytania się powtarzają częściej, odkąd pierwsza książka z historiami Serge’a Olovskiego pokazała się w druku. No i co ja mam na to odpowiedzieć? Sama nie wiem. Jakoś tak wyszło. Poza tym, to nie prawda, że zaczęłam późno, tzn. dopiero teraz, tzn w sześćdziesiątej (no, prawie!) wiośnie życia. Przecież ja całe życie coś piszę. Odkąd zgłębiłam tajniki „Elementarza” Falskiego, zeszytów „w dwie linie”, świecowych kredek i rysowania „szlaczków” za karę – piszę cały czas. W pacholęctwie moich dzieci popełni a łam książeczki dla nich, które spotkały się z całkiem niezłym odbiorem. Niestety głównie w gronie rodzinnym. Odbiór wydawców był mniej entuzjastyczny. Pamiętam opinię jednej z pań redaktorek, która skarciła mnie surowo za straszenie dzieci i odesłała do kąta z argumentem (w ostatniej linijce pisma) nie do odparcia: „Ja bym moim dzieciom czegoś takiego nie przeczytała,”

Zaczęło się niewinnie. Latem, kilkanaście lat temu. Mieszkaliśmy wtedy w domu, który otoczony był lekko zdziczałym, wielkim ogrodem. Naszemu psu strasznie się to podobało, bo jak oszalały biegał wokół, wydeptując ścieżki w wysokiej trawie. Rosły tam brzozy, cisy, dąb i oczywiście wszechobecne laurowce. Wspaniały był ten ogród i rekompensował braki samego domu. Mąż był zapracowany, wyjeżdżał do pracy rano, wracał wieczorem, a R.S. często nas wtedy odwiedzał. Tego lata (upał był, przeplatany burzami) spędził u nas prawie cały sierpień. Znikał na kilka dni (miał jakieś swoje sprawy do załatwienia w Paryżu), ale potem znów się pojawiał ze swoją ortalionową torbą i małym plecakiem. Dom, jak wspominałam miał swoje wady – przesiadywaliśmy więc głównie w ogrodzie. Lato, gorąco, w trawie coś brzęczy, szemrze, słońce praży. Rozleniwienie i rozpasanie letnie. Ledwo co człowiek na siebie wkładał, bo gorąco. R.S. szorty jakieś, tors goły, japonki, ja niewiele więcej (no, tors za

Wystarczył chłód poranka, przegrzany pociąg, tłok w metrze, potem znów chłód, tym razem wieczorny i proszę- otwieramy sezon: g ardło boli, oczy szczypią i łzawią, z nosem coś bardzo nie w porządku. Jesień. Paryż się porom roku poddaje bardzo specyficznie, bardzo po parysku. Zaczyna się od zapachu. Coś nieuchwytnie zmienia się w woni powietrza i w jego kolorze. No jasne, że powietrze ma kolor. W Paryżu ma kolor lekko szarawy, ale z różnymi domieszkami. Wczoraj było w nim trochę jasnej zieleni i błękitu (takiego chłodnego, jaśniutkiego błękitu), bo dzień był pogodny. No i pachniało umieraniem lata. Ale Paryż to co innego. Tam może być nostalgicznie, dynamicznie, lirycznie, dramatycznie, ale nigdy nie jest smutno. Nawet, jeśli patrzący ma w sobie smutku niezmierzone ilości. Co innego wakacyjne kurorty, małe miasteczka, gdzie co drugi dom to résidence secondaire, albo wioski z campingiem i rybackim pomostem, jako główną atrakcją. Tam wrzesień to sam smutek. Na razi