Eliza Veinard "Blogobok"

  1 . Pies obudził mnie dziś o piątej (!) rano, bo uznał, że dochodzące zza okna odgłosy są podejrzane i mogą stanowić zagrożenie. Właściwie miał rację. To była hydrauliczna „zwyżka”, na której balansował odziany w pomarańczową kamizelkę pracownik merostwa i zawieszał świąteczne lampki nad naszą main street. Zaczęło się! Teraz będzie wszędzie błyskać, świecić i łajtkristmasić. Fajnie, że będą święta, przynajmniej człowiek w domu trochę posiedzi. Filmów się naogląda ze skrzatami, górskimi pejzażami w śniegu, Mikołajami i happy endami. Konkurs na najpiękniejsze świąteczne dekoracje merostwo ogłosiło. Mam szanse - róże kwitną, aksamitki kwitną – sreberka po czekoladkach się dorzuci – będzie pięknie i trendy. Naturalnie i z recyklingiem. Ale co tam, niech świecą te światełka, może to jednak nastrój ogólny poprawi i ilość powszechnej złości, pogardy, strachu i niepewności zmniejszy się chociaż na jakiś czas. 2. „Wpuścić chłopa do biura, to atrament wypije”- mawiał mój dziad

  Pamiętacie szkolne biblioteki z rzędami książek obłożonych w szary papier? Nawet nie wiem w którym momencie ten wszechobecny szary papier zniknął? Zdaje się, że stopniowo zastępowany był przezroczystą folią (na zgięciach podklejaną taśmą klejącą). A potem i folia zniknęła. Teraz można sobie chodzić między regałami, wziąć książkę do ręki, przeczytać opis, popatrzeć na okładkę. Nie trzeba już dyskretnie zaglądać pod ten papier, pod czujnym okiem Pani Bibliotekarki. Bo, co by nie powiedzieć, książka z zasłoniętą okładką, to taki trochę kot w worku. Okładka mówi i to sporo. Ma nas poinformować co jest w środku (ale bez spojlerowania), ma nas zachęcić, zasugerować, że to książka dla nas, ma trafić w nasz gust i po prostu nam się spodobać. A jeszcze są wymagania wydawcy, oczekiwania autora i do tego potężny rynek wydawniczy, niepoliczalna ilość książek, które okładkami wabią, krzyczą, zachęcają, więc trzeba jakoś wśród tego ogromu zwrócić na siebie uwagę! - Okładka jest wska