Czytanie wierszy, czytanie wierszy, czytanie wierszy

-

 


Dom stoi tuż nad potokiem. Ma zielone, kamienne posadzki, okna wychodzące na zieleń i trochę na niebo.
Dom ma piec, który ociupinę kopci, bo już stary, ale daje dobre, drzewne ciepło.
Dom miał kiedyś nierówne ściany z niezdarnych tynków i murki z czerwonej cegły, między którymi chowały się garnki i patelnie.
Na ścianie wisiał młynek do mielenia kawy. Z korbką. Porcelanowy pojemnik, malowany w kwiatki, przechowywał ziarna.
Z belki pod sufitem zwisała złota klatka, a w niej kolorowy, drewniany ptaszek. Nie trzyma się przecież w klatkach żywych ptaków

    Ale to było kiedyś. Potem przyszli ludzie, którzy wygładzili ściany i zburzyli ceglane murki. Chcieli, żeby było nowocześnie, gładko i błyszcząco.
Potem przyszli inni ludzie. Przychodzili i odchodzili. Budowali i niszczyli, upiększali i zaniedbywali, a dom trwał. Ze swoimi zielonymi podłogami, oknami wpatrzonymi w niebo i korony drzew.

    A jeśli wyjść przez ganek, nierówną kamienną ścieżką dojść nad brzeg i wędrować pod prąd, to potok zaprowadzi do doliny. Dolinki właściwie, bo to maleństwo w porównaniu z alpejskimi dolinami, gdzie lodowce ciągle żyją, lub właśnie na naszych oczach umierają.
Ale ona też ma swoją siność, swoje mgły, zielenie i mroki, a nawet swój maleńki wodospad.

    I są też inne doliny, inne domy, ze światłami w oknach, z ludźmi na tle świateł. Są psy, które trzeba karmić, albo uspokajać i jest ciało.
O ciele dużo, bo ono przecież wszędzie (o tu), boli, lub tylko się przypomina, albo pięknie istnieje. Bo, na przykład dłoń z papierosem, albo biel zębów, jakoś w ciemności (nocą i morze). Morze też jest. I rzeki.
Miejsca, miejsca, miejsca.
I zmiany. Czasami ciche, powolne,  czasami w ogniu, albo potężnie nieustępliwe, jak te, które żłobi Mer de Glace.

No i wiedziałam, że polegnę. Bo jak opisać Tę Książkę?
Technicznie, proszę bardzo:


Tytuł: Mer de Glace
Autor: Małgorzata Lebda
Projekt graficzny i skład: Joanna Skrzypiec-Żuchowska
Wydawnictwo Warstwy
Wrocław 2021

Można dorzucić ilość stron (50) i nadmienić, że okładka jest piękna, z fakturą, po której chce się wodzić palcem. Byle nie zabrudzić, bo biel papieru aż świeci, jak biel lodowca.
Ale treść?!

Rzeczą zmysłów bywa przechodzenie w słowa.
One bywają jak te: kasztan, kardamon, kreda,
kurwa; bywają też nazwami rzek Bieła, Ob

I dalej, ostatnie wersy tego samego wiersza (Geografia):

Ej, patrz-dłoń, która krąży
wokół skóry; kory; futra,
i nigdy nie ma dość.

    Więc tak to właśnie jest. Bo rzeczą słów bywa czasami (o tu) przechodzenie w zmysły, obrazy, uczucia, światło i kolory. A też zapachy, wspomnienia i lęki.
I to wszystko tu jest, na tych 50 stronach. I jeszcze więcej.

    Ten książkowy klejnocik trzeba mieć. Wodzić palcem po wypukłościach okładki (tylko nie upaprać) i zanurzać się w tym wszystkim.
Dziękuję Małgosi Lebdzie za tę książkę, bo dzięki niej świat stał się o 50 stron lepszy (piękniejszy? mądrzejszy?). I dziękuję za następne [...] czytanie wierszy, czytanie wierszy, czytanie wierszy na głos; praca (bo ona się nie kończy);[...]


 

Bo będą następne prawda? Wszystko jedno, jak to wszystko się poukłada, będą przecież następne.


  

 
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sabbath bloody Sabbath

-
Obraz
      Urodził się w niewielkiej walońskiej miejscowości w pobliżu Li è ge. Miał braci i siostry, ale nie zdążył sie z nimi zżyć. Nazwali go Karamba, ale nie zdążył się przyzwyczaić do swojego imienia. Nie zdążył się również zaprzyjaźnić z innymi psami z hodowli, bo śmieszne, kluchowate, białe futrzaki szybko znajdowały nabywców. Trafił się człowiek, który zabrał go do siebie. Nazwał go Falcko. Wtedy to było modne imię dla takich jak on.  Rósł szybko i szybko się uczył. Szybciej niż ludzie, u których mieszkał. Oni nie mieli ochoty uczyć się jego. Zaczął zajmować za dużo miejsca, próbował pokazywać co mu pasuje, czego nie chce, a czego chce. Nie udało się dogadać. Przywieźli go z powrotem do hodowli.  - Nie chcę nawet zwrotu pieniędzy, byleby pani zabrała tego psa. Nie chcę już nigdy o nim słyszeć! - podobno tak jakoś brzmiała ta rozmowa.     Rósł, uczył się od swoich pobratymców, walczył o miejsce dla siebie. Z lekką dysplazją stawów biodrowych nie nadawał się na reproduktora, więc in
Czytaj więcej

Nieuchronność, czyli smutek pustych filiżanek

-
Obraz
    A więc to już koniec? Powiedziałeś swoje ostatnie słowo? Na razie boli, ale pogodzę się z tym. Przyzwyczaję się do życia bez ciebie. Niech ci się nie wydaje, że jesteś niezastąpiony. Zresztą przeczuwałam to od jakiegoś czasu. Wiedziałam, że ta chwila zbliża się nieuchronnie.     To było kilka lat temu. Trzy, może cztery? Nabrałam ochoty na małe espresso. Maleńka filiżanka mocnej kawy, nic wielkiego przecież. A jednak nie pozwoliłeś mi go wypić. Ni z tego ni z owego. Nie, bo nie. Mój syn wiedział jak mi na tobie zależy (zresztą, on też cię lubił), próbował jakoś ci to wyperswadować. Stracił na to pół dnia, ale ty nie dałeś się przekonać. Żadnego espresso! Koniec, kropka!     Albo ta sytuacja z końca poprzedniego lata. Ktoś wtedy u nas był, nie pamiętam już kto. Padł pomysł, żeby w ogrodzie wypić cappuccino. Było piękne popołudnie, a my po dobrym obiedzie. To miał być taki deser. I co zrobiłeś? Zepsułeś wszystkim nastrój, a mnie narobiłeś wstydu. Znowu się po swojemu uparłeś. I znów
Czytaj więcej

Nieżycie

-
Obraz
      Postanowiła już więcej nie żyć, choć umrzeć nie miała jeszcze zamiaru. On umarł i to na razie wystarczy. Na nią nie pora, a do tego grzech byłby, gdyby sama próbowała. Najwięcej było w niej złości. Niezgody i strachu. Bo jak to teraz ma być? Kto to wszystko będzie ogarniał?  Te urzędy, rachunki, ten stary, wiecznie psujący się samochód, ten cały bajzel w garażu i spaloną żarówkę w piwnicy? Na pewno nie ona. Nie ma na to siły. Na czarno się ubrała zaraz jak zadzwonili ze szpitala i tak już zostało. Córkom kazała kupić wszystko czarne, bo za dużo tego w szafie nie było. - Ale mamo przymierzyć musisz. Jak ja mam ci kupić tak na oko? - Głowy do tego nie mam. Idź sama. Ja nie mam siły. I tak już zostało.  Pogrzebu jeszcze dopilnowała, żeby wszystko było jak trzeba. Za trumnę zapłaciła i księdzu, wyklinając, że ździerstwo. Salę kazała córkom wynająć i sprawdziła co tam do jedzenia zamówiły, bo ludzi się nazjeżdżało. Tak się jakoś w sobie zacięła, jak automat kiwała głową, dała się obśc
Czytaj więcej