Coś mnie znika

        

     To trwa dobrych parę miesięcy. A jak się tak zastanowić, to będzie ze dwa lata. I jak to często bywa, pierwsze objawy zlekceważyłam. Reagowałam typowo francuskim wzruszeniem ramion i tym "bah" z przeciągniętym "aaa".
Ale to się ciągle powtarza. I powtarza, i powtarza. I zaczyna niepokoić.

Myślicie, że mnie całkiem zniknie?

No bo tak.

    Zabierają śmieci. Przed domami powystawiane kubły. Te z żółtym deklem na plastik i papier, z czarnym na te zwykłe (gdzieniegdzie zwane "mieszanymi"). Kubły wystawiamy wieczorem, bo śmieciara jeździ bardzo wcześnie, tak między czwartą, a piątą rano.
Rano kawa, itp., potem pies na siusiu, ja po kubeł. Pełny! Widzę sąsiad swój zabiera. Wymieniamy bążury, pytam.
- Pana pusty?
- Pusty. Czemu by nie?

Ano właśnie nie wiem. Bo mój ominęli. Tego sąsiada z drugiej strony też, z przeproszeniem, wypróżnili. Tylko mój został.

    Albo z tą pocztą (było o tym w poprzednim wpisie). Dotarła właśnie jedna z przesyłek i to ta nierejestrowana. Koperta A4, tyle, że bąbelkowa, gruba dość. Pies się wścieka, bo skrzynka grzechocze. Wychodzę.

- Dzień dobry. To dla mnie? - pytam.

Widzę, że dla mnie, bo do mojej skrzynki facet tę grubą kopertę wpycha, ale zagaić trzeba.
On nic. Pcha nadal. Podeszłam bliżej, klepnęłam w ramię (delikatnie!)

- To chyba dla mnie - mówię.

Spojrzał jakoś tak nieprzytomnie (nie widzi mnie! - myślę). Jeszcze podepchnął. Kopertę z boku do końca rozorał,ale nie wchodzi, no to zaczął wyciągać. Szarpnął, wyjął, dał mi i poszedł.

- Miłego dnia! - plecom mówię.

Wsiadł. Pojechał. Co jest?

A ta druga przesyłka, ta co utknęła w Niemczech (wg. "śledź paczkę"), to wróciła do nadawcy. Z adnotacją "adresat nieznany". Gdyby kto pytał, to z okien widzę budynek poczty, jak się trochę wychylę.

    Awaria miała miejsce. Wkurw, stres, ale cóż, bywa. W lipcu to było. Procedura normalna: obdzwaniam kilka firm, przyjeżdżają, oglądają, kombinują. Po paru dniach przysyłają kosztorys z rozpisanym zakresem robót. OK. Wybieram jedną. Sprzęt mają fafuśny, co czas robót znacznie skróci, a cenę nawet niższą niż inni. Umawiamy się na wrzesień. W październiku dzwonię pierwszy raz, żeby się przypomnieć. Pani w biurze.

- Eee, a nazwisko?

Podaję nazwisko, adres, numer umowy, daty.

- Eee... A, faktycznie. No jest. To wie pani co, to ja się skontaktuję z tym panem i on do pani oddzwoni.

Gdzie tam. Telefonów do nich było kilka. Średni co dwa-trzy tygodnie. Plus jeden mail (grzecznie, ale sens raczej "co jest, kurde"). Raz przyjechali. Popatrzyli. W sercu nadzieję obudzili. Płonną. Pojechali, bo coś tam skosy i coś tam z odpływem, i oni szefowi zgłoszą, i zaraz szybciutko przyjadą. Jeszcze przed świętami. Hm, dzwonić jeszcze?
Mnie tam chyba nie widzą. Zgłoszenie przykleiło się do dna szuflady? Numer domu na drzwiach mam za mały? Chłopaki jeżdżą w tę i nazad i adresu znaleźć nie mogą? Znikło go?

    Kontakt z chorym miałam. Wiadomo - testy, kwarantanna, korowody. Jakoś podejrzanie długo czekałam na wynik. Dzwonię w końcu. I znowu to "eee"

- Eee..., a nazwisko? A tak, jest. Ale wie pani, test był uszkodzony. Powtórzyć trzeba. Nie zawiadomiliśmy pani?

Ano nie. Mają tam jakiś system chyba, który to automatycznie rozsyła? I ten system mnie nie widzi?

Prywatnie też mnie coś znika.

- Przecież ci wysłałem SMS-a!

- Nie wysłałeś. Sprawdź.

- O, faktycznie. Wszystkim wysyłałem, a tu popatrz, no jakoś cię ominąłem.

Albo w drugą stronę:

- Dzwoniłam i nie odbierałaś

- Jak nie odbierałam? Cały dzień w domu siedziałam. Wszystkie telefony odbierałam 

- Sprawdź

- No popatrz. Trzy rozmowy od ciebie nieodebrane  

Albo takie:

Idę. Z naprzeciwka znajoma.

- Dzień dobry - drę się - Ça va?

Nic. Omiotła wzrokiem (wreszcie wiem, jak to słynne "omiatanie wzrokiem" wygląda!) i poszła.

    Wczoraj przez ulicę chcę przejść, samochód się zatrzymuje i mnie przepuszcza (naród tu u nas uprzejmy. Przepuszczają.). Samochód znajomy. Renault, ten z budą. Koleżanka ma taki, bo swoją ceramikę na różne targi i wystawy nim wozi. Przyglądam się. Ona! Jakoś tak w przestrzeń spogląda. Macham. Nie odmachuje. Nadal się gapi. Jakby mnie tam nie było. Przeszłam. Pojechała.

Zaczynać się bać? Coś mnie coraz intensywniej znika, omija, nie zauważa.

A teraz jeszcze i mojego Serge'a tym znikaniem (chyba) zaraziłam. Przeszło na książki? Niby są,  a nie widać. 

Okładki tu wlepię, po raz kolejny, żeby Olovskiego całkiem nie znikło. Obydwie wlepię. Tak dla przypomnienia. I też dla przypomnienia, że pierwsza część jest również w e-booku i w audio, jak ktoś woli. I co, też ich nie widać (słychać)?

Tak tylko pytam.

Ech. Może jeszcze się odezwę. Może. Chyba, że całkiem mnie zniknie.

O! Ale pies mnie zauważa! Nie pomija. A nawet się domaga. Nachalnie. W tej chwili spaceru.

No to ten, no to znikam!