Posty

Strychów pamięci żałobny rapsod (będzie smętnie, ale nie heksametrem)

-
Obraz
  Rzecz nie o świątecznych porządkach – że niby pucować trzeba od piwnic po strych. Pucować zdarza mi się, nie powiem, ale niekoniecznie na hasło. Sprzątam w swoim rytmie, najczęściej bez związku (no może w związku z bałaganem, albo innymi czynnikami, o których nie czas teraz rozprawiać) z datami, okazjami, czy ogólnopolskim alertem sprzątaniowym Strych wszedł mi do głowy w Polsce, podczas wakacji. Szukałam czegoś uparcie. Znacie to- no przecież wiem, że gdzieś tu było! Wszystkie szafy, szafki i szuflady, nawet regały w piwnicy i półki ze szpejem w komórce miałam już za sobą. Został tylko strych. Poszłam. Cóż może być na strychu? Stara kanapa. Wielka i ciężka (zbyt ciężka, żeby ją stamtąd wynieść) obita ciemną, mięsistą tkaniną w wielkie kwiaty, szafy, pudła z książkami, rocznikami gazet, kosze z dziecięcymi zabawkami, sanki, rowerki dziecięce i jeden duży, słoje na wino, stare sprzęty kuchenne...nie wymienię wszystkiego. Nie da się. Stałam na środku strychu ...
4 komentarze
Czytaj więcej

Zimna woda zdrowia doda

-
Obraz
  ...no to się przekonamy. A to było tak: Dom stary, chromy, kaszlący i słaby, ale do ubiegłorocznej powodzi jakoś się trzymał. Lepiej, gorzej, czasami kaprysił, czasami pogroził jakąś naderwaną listwą, ale trwał. Po powodzi, jak ja po covidzie, jakoś dojść do siebie nie może. Najbardziej ucierpiała, oczywiście, instalacja elektryczna, wilgoć wszędzie, a mech jest od tamtej pory moim stałym towarzyszem (czasami i do wnętrza wlezie), ale i hydraulika szwankuje. Co będę udawać – kasy na totalny remont brak. Na sporadyczne naprawy też nie starcza, ale cóż – ratujmy co się da. Ostatnio lubią popuszczać zaworki. Co rurka z zaworkiem to zaworek puf. Albo przynajmniej uszczelka, albo kran jakiś, łączenie rur na odpływie – no wiecie, takie tam hydrauliczne atrakcje. Sufit w kuchni (łazienka jest nad kuchnią) przypomina obraz Kandinskiego, tyle że monochromatyczny. Wycieki dawne, nowsze i te aktualne. Już suche, jeszcze wilgotne i najnowsze – ciemne, intensywne, wyraz...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Gdzie się podziali szczęśliwi ludzie

-
Obraz
  Kiedyś nie bałam się burz. Mało czego się bałam, bo świat był młodszy, a ludzie szczęśliwsi. Teraz burzom (frontom atmosferycznym, huraganom, cyklonom) nadaje się imiona. I tych z imionami trzeba się bać. W ubiegłym roku odwiedził (nawiedził) nas tu Kirk. Trochę narozrabiał, a występy zakończył efektownie – powodziami. W tym roku wpadł na chwilę Benjamin. W sąsiednim departamencie trafiło się tornado, u nas łaskawie nie awanturował się za bardzo, ale atmosferę grozy skutecznie podbijali telewizyjni prezenterzy, dziennikarze, spece od meteorologii i oczywiście internetowi eksperci od wszystkiego. Pojawiały się określenia „bomba meteorologiczna” , ciśnienie atmosferyczne wariowało, transport kolejowy odwołany, podliczanie strat, wyłączenia (awarie) prądu, i tak dalej. Może więc to przez tę meteorologiczną bombę, to ciśnienie co to najpierw rosło, potem spadało na łeb na szyję? Wiadomo przecież – jak za niskie człowiek senny i bez humoru, jak za wysokie głowy...
1 komentarz
Czytaj więcej

Trzeba wreszcie rozpakować walizkę

-
Obraz
       Trzeba wreszcie rozpakować walizkę. Kota pogłaskać, obiecać, że już nigdy...aż do następnego razu. On, cwaniak, f uka obrażony, ogon nosi sztywno, a do miski podchodzi dopiero kiedy ty wychodzisz z kuchni. Nie wierzy. I ma rację. Na walizkę (nierozpakowaną) patrzy jak na raroga. A w niej, w tej walizce, resztki tamtych miejsc, zapachy jakieś, teraz już obce, bilet z datą sprzed tygodnia i szalik („weź, bo zimno”) nie twój, którego nie oddasz tak szybko, no bo kiedy. Dom, trochę jak ten kot, też pokazuje fochy. Ciemniejszy, wyziębiony, smutny jakiś. Nawet łóżko, najwygodniejsze przecież, bo własne, z materacem wygniecionym tak jak trzeba i poduszką idealnie wpasowującą się pod plecy, gdy chcesz skończyć rozdział – nawet to łóżko jakieś obce tej pierwszej nocy. Ale ręka jednak na pamięć znajduje wyłącznik lampki, po szklankę z wodą można sięgnąć i po ciemku – stoi tam gdzie zawsze, tam gdzie powinna. Pierwszy świt, późniejszy niż tam, ciągle jak...
2 komentarze
Czytaj więcej

Cieplutko

-
Obraz
  Ten upał ma kolor biały. To taka biel, która migoce karminowymi punkcikami za zbyt cienką zasłoną powiek. Jest też brunatny od zbrązowiałych traw i zaschniętych na wapiennych ścianach, brunatnych liszajów mchu. Pod stopami trzeszczy konająca trawa, żegnana basowymi psalmami trzmieli. Brzmią fałszywie, jak strojenie instrumentów, jakby owadzia orkiestra nie była jeszcze gotowa na pogrzebne chorały. Jaszczurki są ciche. Czasami nie wiadomo, czy to jakaś przebiegła właśnie po kamieniu, czy tylko mignęło w oczach. Mrugnięcie i nie ma jej. No chyba, że zagapi się taka na chwilę, pomyśli, porozgląda. Jeśli masz szczęście usłyszysz szelest osypującego się pyłu. Liście nie szumią. Nie chce im się. Tkwią sobie nieruchome, pociemniałe, niektóre skręcone w paroksyzmie umierania, zżerane przez robactwo, z pomarańczowymi plamami, czarną pleśnią lub oblepione mszycami, zadeptywane przez zadowolone mrówki. Są takie godziny, kiedy biel powoli zaczynają rozpraszać smugi ...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej

Tango ekolo

-
Obraz
  Mieliśmy tu w październiku powódź. Wspominam o tym, bo od października, od tej powodzi właśnie, różne tu zjawiska następują, które przedtem w naszej spokojnej wsi nie miały miejsca. A jeśli już, to z dużo mniejszym nasileniem. Jeśli ktoś takie przeżycie (powódź) ma za sobą, a nikomu nie życzę, to wie o czym mówię. O trudnych do ogarnięcia zniszczeniach nawet nie wspominam bo to oczywiste. Dodatkowo mamy wszechobecną wilgoć, a kamienne domy schną powoli, mchy i porosty zamiast trawników, a nawet na  murach i trotuarach, nowych (niechcianych) lokatorów w piwnicach i opuszczonych domach, itp., itd. Jednym słowem fauna i flora poczyna sobie zawadiacko zupełnie nie licząc się z wymyślonymi przez człowieka granicami. Z florą jeszcze jakoś by się dało dogadać, ale fauna bywa irytująca. Ostatnio, na przykład, zafundowała nam inwazję much i komarów. I słowo inwazja nie jest ani trochę przesadzone. Pełno tego. Wszędzie. Na zewnątrz i w środku, w sklepach i na ulicy,...
1 komentarz
Czytaj więcej

Obiad z szampanem

-
  Miał dwanaście lat, gdy umarł ojciec. Na pogrzebie nowe buty otarły mu pięty, a biała, zapięta na ostatni guzik koszula zostawiła na szyi czerwony ślad i mnóstwo małych, ropnych krostek. Czerwiec był upalny, pocił się w ciemnej, przyciasnej marynarce. To wtedy zaczął mieć problemy z cerą. Wągry pojawiały się na nosie, na czole, a nawet na policzkach. Matka przestała głaskać go po buzi i poprawiać włosy. A włosy przetłuszczały mu się bardzo szybko, ale nie mył ich codziennie, bo musieli oszczędzać wodę. A może po prostu takie były zasady, że kąpiel bierze się tylko w soboty? Pierre, jego przyjaciel (wtedy myślał, że Pierre jest jego przyjacielem. Jak się ma dwanaście lat trzeba mieć przyjaciela. Każdy ma kogoś o kim mówi, to jest mój przyjaciel) też miał pryszcze i posklejane, nieładnie pachnącym sebum,włosy. Ale Pierre się tym nie przejmował i włosy nosił długie, prawie do ramion. Ojciec Pierre’a jeździł motorem, nosił kucyk i skórzane kurtki, klął kwieciście i ro...
Prześlij komentarz
Czytaj więcej