Milion pomysłów

-

 

 

Mam milion pomysłów, z czego pół miliona pozapisywane na luźnych kartkach i jeszcze tak około 250 tysięcy, porządnie, w notesiku. No i guzik (eufemizm) z tego. Siadam przed komputerem i syndrom białej kartki. Patrzymy się na siebie (mój ekran i ja), oczy nam łzawią, ktoś zadzwoni (bardziej do mnie niż do niego – ekranu, znaczy), pogadamy, z psem pójdę, TV odpalę, posłucham, przerażę się odpowiednio ( już nie wiem, wirusem, czy głupotą?), coś do żarcia zrobię (jemu -psu, sobie), znowu siadam. I nic.

Kubeł wystawić! Jutro śmieciarze jeżdżą ( nie zdalnie jeszcze, dzięki bogom!), na maile odpisać zaległe. Zaległych coraz więcej. A, i jutro, żeby nie zapomnieć, jutro psie żarcie trzeba kupić.

Ekran świeci w oczy. Ten pomysł, to co to było? Jakiś temat taki ciekawy, interesujący, do rozwinięcia. Z wdziękiem, swadą, lekkością. Tak blogowo, nowocześnie…

Karetka? Nie. Żandarmeria. Pewnie znowu szczyle żłopią piwsko nad rzeką, koło śluzy. Messenger: „Czy boczek można w miodzie i musztardzie?” Jasne. Śmiało, pyszny będzie. Z grilla. O! Poczta zawiadamia, że paczka jest gotowa do dostarczenia. No super. 25 dni i już dotarła. Przez dwie granice z dwoma kwarantannami.

Co to był za pomysł? Coś bardzo nietresującego. Taki lekki temat, typowo blogowy, żeby nie zamęczyć, nie smucić. Coś o pisaniu, o książkach… no nie wiem .

Zajrzeć na Facebooka? To pułapka. Tam i tak najlepiej idą koty. Nieźle trzyma się roślinność. Trzecie miejsce ex aequo dzieci i psy. Potem lecą dowcipy i dowcipasy, a następnie naparzanki na najprzeróżniejsze tematy. Ale to wciąga. Patrzę, ziewam, niewytrzymuję, wytrzymuję, lajkuję, pozdrawiam, nielajkuję, olewam.

Ściemnia się chyba. Co to był za temat? Już to miałam obmyślone. Kosiłam i myślałam, gotowałam i myślałam. Podłogę myłam i myślałam. O! Kot śmieszny. Zdjęcie fajne znajoma puściła. Napiszę jutro.

Na początek dam kota, bo mówią, że obrazek być musi. Kot ze starych zapasów. Na desce namalowany i oblepiony gazetami. To był taki kot, co lubił spać na zadrukowanym papierze. Gdzieś on pewnie jeszcze jest. Obrazek znaczy, bo kot, to już, ten...

A obrazek (płótno, olej) i wierszyk w gratisie.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sabbath bloody Sabbath

-
Obraz
      Urodził się w niewielkiej walońskiej miejscowości w pobliżu Li è ge. Miał braci i siostry, ale nie zdążył sie z nimi zżyć. Nazwali go Karamba, ale nie zdążył się przyzwyczaić do swojego imienia. Nie zdążył się również zaprzyjaźnić z innymi psami z hodowli, bo śmieszne, kluchowate, białe futrzaki szybko znajdowały nabywców. Trafił się człowiek, który zabrał go do siebie. Nazwał go Falcko. Wtedy to było modne imię dla takich jak on.  Rósł szybko i szybko się uczył. Szybciej niż ludzie, u których mieszkał. Oni nie mieli ochoty uczyć się jego. Zaczął zajmować za dużo miejsca, próbował pokazywać co mu pasuje, czego nie chce, a czego chce. Nie udało się dogadać. Przywieźli go z powrotem do hodowli.  - Nie chcę nawet zwrotu pieniędzy, byleby pani zabrała tego psa. Nie chcę już nigdy o nim słyszeć! - podobno tak jakoś brzmiała ta rozmowa.     Rósł, uczył się od swoich pobratymców, walczył o miejsce dla siebie. Z lekką dysplazją stawów biodrowych nie nadawał się na reproduktora, więc in
Czytaj więcej

Nieuchronność, czyli smutek pustych filiżanek

-
Obraz
    A więc to już koniec? Powiedziałeś swoje ostatnie słowo? Na razie boli, ale pogodzę się z tym. Przyzwyczaję się do życia bez ciebie. Niech ci się nie wydaje, że jesteś niezastąpiony. Zresztą przeczuwałam to od jakiegoś czasu. Wiedziałam, że ta chwila zbliża się nieuchronnie.     To było kilka lat temu. Trzy, może cztery? Nabrałam ochoty na małe espresso. Maleńka filiżanka mocnej kawy, nic wielkiego przecież. A jednak nie pozwoliłeś mi go wypić. Ni z tego ni z owego. Nie, bo nie. Mój syn wiedział jak mi na tobie zależy (zresztą, on też cię lubił), próbował jakoś ci to wyperswadować. Stracił na to pół dnia, ale ty nie dałeś się przekonać. Żadnego espresso! Koniec, kropka!     Albo ta sytuacja z końca poprzedniego lata. Ktoś wtedy u nas był, nie pamiętam już kto. Padł pomysł, żeby w ogrodzie wypić cappuccino. Było piękne popołudnie, a my po dobrym obiedzie. To miał być taki deser. I co zrobiłeś? Zepsułeś wszystkim nastrój, a mnie narobiłeś wstydu. Znowu się po swojemu uparłeś. I znów
Czytaj więcej

Nieżycie

-
Obraz
      Postanowiła już więcej nie żyć, choć umrzeć nie miała jeszcze zamiaru. On umarł i to na razie wystarczy. Na nią nie pora, a do tego grzech byłby, gdyby sama próbowała. Najwięcej było w niej złości. Niezgody i strachu. Bo jak to teraz ma być? Kto to wszystko będzie ogarniał?  Te urzędy, rachunki, ten stary, wiecznie psujący się samochód, ten cały bajzel w garażu i spaloną żarówkę w piwnicy? Na pewno nie ona. Nie ma na to siły. Na czarno się ubrała zaraz jak zadzwonili ze szpitala i tak już zostało. Córkom kazała kupić wszystko czarne, bo za dużo tego w szafie nie było. - Ale mamo przymierzyć musisz. Jak ja mam ci kupić tak na oko? - Głowy do tego nie mam. Idź sama. Ja nie mam siły. I tak już zostało.  Pogrzebu jeszcze dopilnowała, żeby wszystko było jak trzeba. Za trumnę zapłaciła i księdzu, wyklinając, że ździerstwo. Salę kazała córkom wynająć i sprawdziła co tam do jedzenia zamówiły, bo ludzi się nazjeżdżało. Tak się jakoś w sobie zacięła, jak automat kiwała głową, dała się obśc
Czytaj więcej