NIE/STWORZONA HISTORIA

-

 Dzień dobry

No cóż.

Dziękuję za uwagę.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Ktoś umarł?

-
Obraz
      Ktoś umarł, ale to przecież nic. Kabaczki w tym roku wyjątkowo urodzajne. I ogórków sporo. Kiszę w solance na zimę, bo zje się zimą z przyjemnością. Wierzbie gałęzie trzeba przyciąć, niech nie snuje nimi po ziemi, niech wygląda jakoś. I jeszcze melisa. Rośnie jak szalona. Muszę podcinać, przycinać, suszyć. Melisa uspokaja. U s p o k a j a . Melisa RS tej jesieni nie przyjedzie. Miał taki zamiar (?), ale terminy, projekty, plany. Ja już nie wiem co on tam właściwie robi, co on ma w planach. Nie przyjedzie, to nie. Jego partner, jego chłopak (ha ha 60+, ale niech  będzie, że "chłopak", to tak ładnie brzmi, hi hi) wydzwania tu do mnie i się odgraża. Odgraża, albo wypłakuje "Bo on to tylko o pracy myśli, bo on nie może podjąć decyzji, bo on nie wie co dla niego najważniejsze" Bla, bla, bla. A dajcież mi wszyscy święty spokój. Melisa. Melisa uspokaja. Ktoś umarł. Nie ma wątpliwości. Nic się już z tym nie da zrobić. Zrobić trzeba kilka słoików ogórków. Koper się...
Czytaj więcej

Obiad z szampanem

-
  Miał dwanaście lat, gdy umarł ojciec. Na pogrzebie nowe buty otarły mu pięty, a biała, zapięta na ostatni guzik koszula zostawiła na szyi czerwony ślad i mnóstwo małych, ropnych krostek. Czerwiec był upalny, pocił się w ciemnej, przyciasnej marynarce. To wtedy zaczął mieć problemy z cerą. Wągry pojawiały się na nosie, na czole, a nawet na policzkach. Matka przestała głaskać go po buzi i poprawiać włosy. A włosy przetłuszczały mu się bardzo szybko, ale nie mył ich codziennie, bo musieli oszczędzać wodę. A może po prostu takie były zasady, że kąpiel bierze się tylko w soboty? Pierre, jego przyjaciel (wtedy myślał, że Pierre jest jego przyjacielem. Jak się ma dwanaście lat trzeba mieć przyjaciela. Każdy ma kogoś o kim mówi, to jest mój przyjaciel) też miał pryszcze i posklejane, nieładnie pachnącym sebum,włosy. Ale Pierre się tym nie przejmował i włosy nosił długie, prawie do ramion. Ojciec Pierre’a jeździł motorem, nosił kucyk i skórzane kurtki, klął kwieciście i ro...
Czytaj więcej

Weź tego lepiej nie czytaj

-
Obraz
  Beata Kołodziejczyk wyskoczyła mi, jak z konopi, cztery lata temu. Wyskoczyła z Uśpionymi – książka taka. Niewesoła. Potem mi zniknęła. Beata, nie książka. Nie całkiem zniknęła, bo były wiersze, konkursy, nagrody, wyróżnienia, a może i coś jeszcze, o czym nie wiem. A teraz wskoczyły mi „Cztery smaki”. Też trochę jak z konopi, bo ani to nowość (pierwsze wydanie z 2015, drugie z 2017 roku), ani nie szukałam . Dostało mi się jak ślepej kurze. Najpierw na ostro. Nie powiem – jest ostro. Raczej nie dla dziewczynek, chociaż dziewczynek tam sporo. Jest narkodelirka, półsen, neurotyczne ciągi, deliryczne schizy – no, ostro. Lepiej chyba nie czytać, bo po co to wiedzieć. Potem jest na słono. Jeszcze lepiej, jeszcze dalej. Jeszcze bliżej tego ciemnego. Już umierania, chociaż jeszcze nie śmierci. Umierania na różne sposoby. Czasami we śnie, przez sen, czasami szpitalnego umierania, chorobowego, starczego, umierania zaprzeszłego, które już było. Uczestniczy się w tym, albo...
Czytaj więcej